تن ها

در غلغله ی جمعی و تنها شده ای باز                آنقدر که در پیرهنت نیز غریبی...

 

 

قصه همان قصه ی همیشگی ست. همان تنهاییِ تکراریِ آدمیزاد که بوی ارثیه و خاطره دارد.

تنهایی بد هم نیست.... مزه ی عید میدهد... مزه ی تحویل سال... مزه ی نماز...مزه ی خدا.

تنهاییَت اگر سفید باشد و بوی عطر بدهد یعنی که شب سرت راحت روی بالش میرود...

آدمی به تنهایی خو گرفته از وقتی تنها زاده شد و تا وقتی تنها می میرد....

میگویند از عشق زمینی به آسمانی ش راه هست.

عشق تنهایی آدم را برایش تنگ میکند.

فکر میکنی نباید تنها باشی...

آنجا که در کنار عشق زمینی ت تنها بودی و مزه ی خدا و نماز و عید و اینها آمد زیر زبانت و هوس شان را کردی آنجا نقطه ی گذر است...

گذشتن از دل.

می شود؟