خیره

از پشت هر درخت و قطاری ، اگر بتابد چشمانت را پُر میکند... جوری که هر چه اطرافت هست تاریک و سیاه شود...

حتی اگر باغ و بهشت آنجا باشد تو فقط خورشید را میبینی...

کم کم جایش توی چشمانت می ماند. هر جا را که نگاه کنی روی هر تصویری عکس خورشید هست...

بیشتر که نگاهش کنی چشمانت درد می آیند... که عشق بی درد ، عشق نیست...

و اما... اگر جرأت کنی و باز هم نگاهش کنی...چشمانت را می خرد... تا دیگر هیچ نبینی...هیچ هیچ.

البته هنوز کسی نمیداند آنها که خورشید کورشان کرده نور میبینند یا تاریکی...