یَمتَحِنُ

گاهی دنیا هزار دور میزند تا اوجِ پستی ما را به خودمان نشان دهد...

و در آن لحظه آغوشی باید باشد برای پناه بردن.

و چه آغوشی جز همان که از صاحبش شرمنده ایم؟

سلام ای غفار الذنوب.

صدای مرا از تاریک ترین و متعفن ترین طبقات این دنیا می شنوید...

این جا نوری نیست.

تنها نور توست که از دور می تابد...

نه پایی مانده و نه تاب و توانی...

بغلم کن.