بهانه

بهانه زیاد است برای از تو نوشتن

امشب اما بهانه ام تو باش که از یک آقای بزرگتر بنویسم

چقدر شیرین است که میشود به تو فکر کنم و بعد حظ کنم از مردانگی امیرالمؤمنین

فکر کنم تو مردترین مرد زندگی من هستی و بعد اگر تو را در یک میلیون هم ضرب کنم باز قد نمیدهد به ابهت و عطوفت بی پایانش

یادم بیاورم توی تجریش وقتی دلم درد گرفت با چه حالی رفتی دنبال یک چیزی که من را آرام کند آن هم وقتی دلت گرفته بود از من

بعد گریه کنم که او اگر میدید زهرایش درد دارد چگونه تحمل میکرد دنیا را بهم نریزد که دردی از دردهای عزیزترینش کم کند

چشمهایم را ببندم و نفس بکشم توی هوای تکیه کردنم به تو

بعد ببینم کوه پشت سرم چه آقای شریفی ست که دارم اسمش را یدک میکشم

بگذار امشب مزه مزه کنم رنگ آبیِ نجفیِ آسمان بالای سرمان را که نفهمیدیم کی شب شد توی دل شبستان مادرانه ی خانه ی پدریمان

امشب میتوانم گره بزنم سبزی شالی که توی راه دور گردنت بود با رگه های عشق توی چشمهایت که خودم پیدایشان کردم

دوستت دارم به خاطر اینکه نسیمِ محبتش لای موهای تو هم پیچیده💚