کلید گنج

آخرش ما می مانیم و شکست هایمان...

آخرش که برسد ، وقتی یک گوشه ی دنیایمان نشسته ایم و عمر ، مثل فیلمِ خیلی خیلی کوتاه از جلوی چشممان رد می شود ، طعمِ تلخ شکست شیرینیِ پیروزی ها را از بین می برد.

این شکست های ماست که در برابرشان تا آخر عمر مسئولیم... کاش وجدان هم مثل خدا رحمی داشت و رهایمان میکرد...

به دنیا که آمدیم فکرش را هم نمی کردیم رمزِ خوشبختی در این جهان عجیب و غریب کنار آمدن با باختن و از دست دادن باشد...

وقتی زمین می خوریم ، وقتی عقب می مانیم ، وقتی زمان هم امانمان نمی دهد که جبران کنیم ، آنجاست که باید بتوانیم با خودمان رو به رو شویم.

با کسی رو به رو شویم که پشت نقابِ روزمرگی های دل خوش کنک قایم شده.

آنجاست که می فهمیم هیچ کس را سختتر از خودمان نمی توانیم دوست داشته باشیم...

+ خدا تو را دوست دارد پس خودت را دوست بدار.

+ دل بسته ی اندوه دامنگیر خود باش         از عالم غم دلرباتر عالمی نیست...