تمامِ من ❤

به رسمِ همه ی لحظات مهم زندگی ام چند ثانیه ای روحم را چند متر بالاتر از خودم میفرستم تا هر چه میبیند برایم دیکته کند و من هم یادداشت کنم...

 

شاید مثل جزوه های دکتر چمران که کتاب شد یک روزی اینها هم کتاب شوند در دست خلق الله...

 

چه شبی مهم تر از شبی که نظیرش در بیست و چند سال قبل یک نفری پا به دنیا گذاشته تا بعد از بیست و خورده ای سال پا به دل من بگذارد؟...

 

شاید حرفهایی که از دلم روی کیبورد گوشی میریزند تکراری باشند... هنوز نمیدانم... اما خیلی هم باعث ناراحتی نیست... لااقل میدانم برای باز کردن سفره ی دلم پیش تو زیاد صبور نبوده ام...

 

وقتی به خودمان

 

به زندگی دو نفره ی دست و پا شکسته مان نگاه میکنم

 

دیگر نه مثل اشتیاق کودکانه ی اوایل آشناییمان که جملات را تند تند توی سرم قطار میکرد

 

بلکه با حس انس و علاقه ی پخته تر شده ی فعلی ام

 

اینبار کلمات جلوی چشمم راه میافتند.

 

این که تو برای من

 

پناه

 

مرهم

 

امید

 

سوخت موشک

 

هیجان و ذوق

 

دلخوشی

 

سایه ی خنک و امن

 

خورشید نورانی

 

و عشق همیشگی

 

هستی.

 

میتوانم بنشینم و هر کلمه را ساعت ها برایت دانه دانه بشکافم...

 

خلاصه کنم...

 

در این نقطه از نمودار پر فراز و نشیب زندگی ام دیگر دلم نمیخواهد طعم تجربه ای را بدون تو بچشم...

 

دلم نمیخواهد هیچ وقت از تو دور باشم...

 

دلم میخواهد به تو منسوب باشم، با تو شناخته شوم، به تو برسم و به تو برگردم.

 

اگر قرار بود من شمع کیک تولدم را فوت کنم میتوانم قسم حضرت عباس بخورم که آرزوی چشم بسته ی قبل آن تو خواهی بود.

 

تولدت مبارک عزیزترینم...❤