خندم میگیره از این همه اتفاقات یهویی :))
قشنگ معلومه یکی قصد کشتن منو کرده!!
البته که کور خونده.
بدم میاد که گاهی یادم میره این اطمینان و نفرتو.
و هی احساس ضعف میکنم.
و این بده...
آسیب زننده ست...
سخته کنترلش. نمیدونم چه میشه کرد.
دورم از همه و نیازم به یه کسی که همیشه باشه بیشتر از هر وقتی حس میشه...
خدا...
خدا کجاست؟
مگه خدا همدم تنها ها نیست؟
مگه نباید پیدا شه این جور وقتا که هیچ کس نیست؟
مگه نباید؟...
اگر میخونید دعا کردن رو دریغ نکنید...:)
حواسم را باید جمع کنم.
که همانی نشود که غرش را زدم این چند وقت...
که همان کاری را نکنم که هر روز دارم بدش را میگویم.
حواسم...حس هایم... :)
نمیشه که اینجوری...
خدا باید یه جایی یه راهی نشون بده.
نشون داده.
اما به علیل ترین.
مگر عباس بیاد و دست ما رو بگیره و بلندمون کنه از این زمین گیری.
یه قدمِ راست میریم و ده تا چپ...
یه راست میریم و هزار تا چپ...
ترسناکه به خدا...
همون یه راستی که میریم میفهمیم بقیه ی چپا چپن.
وگرنه که به یه مو بنده ضلالت ابدی...
ما که دلمون سوخت.
خدا ایشالا دل بقیه رو نسوزونه.
هیزم تر فروش بودیم و خبر نداشتیم آقا جون؟...
خدا خیرت بده...