شاید غم انگیز ترین جای غمگین بودن اینه که نمیشه غم رو کشت...
راهی جز ابرازش نیست...
حتی اگر پنهانش کنی
با لبخند
با رنگ
با شعر
باز هم یه روزی که رنگ ها از صورتت پاک شد و شعر ها از یادت رفت غم از توی چشمات بیرون میریزه...
بهش میگن روز تسلیم!
گرگ و میشِ ساعت پنج و نیمِ عصر سرد پاییزی
وقتی که آسمون خاکستری شده و درختا سیاه.
هلال ماه از لای شاخه ها لب خند میزنه
چراغ ماشینا قرمزتر از بقیه ی وقتان و شیشه ها بخار نکرده
ضبط میخونه:
از اینجا میروم روزی...
دستمو بردم توی جیبم و دکمه ی ساعت برنارد رو فشار دادم...
نمیدونم چند سال شد یا چند قرن...
ولی همونجا موندم...
بعد از چند قرن که برگشتم به جریانِ زمان، تو هنوز جمله ت تموم نشده بود...
من ولی آروم شده بودم... آروم آروم...
آروم گفتم بریم کم کم...
آره خب. بعد چند قرن میشد رفت.